Policjanci II RP
Policja Państwowa formalnie została utworzona 24 lipca 1919 r. Był to początek procesu jej organizowania i budowy struktur. Pierwsze sześć jednostek szczebla wojewódzkiego otwarto już w sierpniu 1919 r., ale wyłącznie na ziemiach byłego Królestwa Polskiego. Komendy okręgowe PP powstały na terenie miasta stołecznego Warszawy oraz województw: warszawskiego, łódzkiego, kieleckiego, lubelskiego i białostockiego. Kolejne jednostki zostały utworzone wraz z włączeniem w skład państwa polskiego nowych ziem oraz ujednoliceniem struktur policyjnych, co odbywało się w kilku etapach. W listopadzie 1919 r. powstały komendy: we Lwowie, w Krakowie oraz w Przemyślu, a w czerwcu 1920 r. w Poznaniu i w Toruniu. Po zakończeniu działań wojennych na froncie wschodnim w grudniu 1920 r. utworzono komendy PP okręgów: wołyńskiego, poleskiego i nowogródzkiego. Z kolei 12 lipca 1922 r. powstała komenda okręgowa w Wilnie. Z chwilą ustanowienia województw, okręgi PP zostały dostosowane do tych jednostek administracyjnych, jako że siedziba okręgu PP musiała być zgodna z siedzibą wojewody. Podyktowane to było faktem podległości komendantów okręgowych w zakresie służbowym, zarówno komendantowi głównemu PP jak i wojewodzie, którzy przejmowali uprawnienia ministra spraw wewnętrznych, jakie wynikały z art. 11 i 15 ustawy o Policji Państwowej.
Komendanci okręgowi PP pełnili funkcję zwierzchniej władzy policyjnej w okręgu. Oprócz nadzoru sprawowanego nad wykonywaniem czynności służbowych przez podległych im funkcjonariuszy prowadzili wszelkie czynności związane z organizacją, administracją, zaopatrzeniem, uzupełnieniem oraz wyszkoleniem w podległym im okręgu PP. Komendanci okręgu PP byli powoływani byli przez ministra spraw wewnętrznych na wniosek komendanta głównego PP. Od października 1919 r. do 1926 r. funkcję komendanta w okręgu łódzkim pełnił insp. Zygmunt Wróblewski. Pierwszym komendantem okręgu łódzkiego – przez dwa miesiące, do października 1919 r. – był insp. Henryk Jasieoski, który następnie przeszedł do okręgu białostockiego. Urząd okręgowej komendy PP dzielił się na dwa wydziały: - wydział I administracyjny, w ramach którego załatwiano korespondencję ogólną, sprawy służbowe związane z bezpieczeństwem i administracją państwową oraz sprawy personalne i dyscyplinarne na szczeblu okręgu PP; - wydział II gospodarczy zajmujący się ustalaniem budżetu komendy okręgowej i komend powiatowych, sprawowaniem nadzoru nad jego wykonaniem, prowadzeniem rachunkowości i całokształtu spraw związanych z gospodarką okręgowej komendy PP. Skład urzędu był uzupełniany przez: urząd Policji śledczej, który prowadził dochodzenia wstępne i wykonywał polecenia władz sądowych i prokuratorskich w zakresie czynności wykrywania i ścigania przestępstw; oddziały okręgowej rezerwy Policji, które stanowiły ruchomy odwód PP, powołany do współdziałania z lokalnymi organami Policji w wykonywaniu ich obowiązków na terenie okręgu; szkołę dla niższych rangą funkcjonariuszy policyjnych w okręgu. Pod względem osobowym skład okręgowej komendy PP stanowili: komendant okręgowy, jego zastępca i urzędnicy inspekcyjni. Zastępca komendanta okręgowego wykonywał obowiązki polecone mu przez komendanta okręgowego. Posiadał prawo przeglądania wszystkich spraw, a ponadto był odpowiedzialny za wykonywanie bezpośredniego nadzoru nad wyszkoleniem Policji i urzędami Policji śledczej w okręgu. Pod nieobecność komendanta okręgowego zastępcy przysługiwało prawo załatwiania w jego imieniu wszystkich spraw, z wyjątkiem tych, które zostały specjalnie zastrzeżone do wyłącznej decyzji komendanta okręgowego. Natomiast urzędnicy inspekcyjni z ramienia i w imieniu komendanta okręgowego pełnili służbę inspekcyjną i nadzorczą nad działalnością urzędów i bieżącymi czynnościami funkcjonariuszy policyjnych w okręgu. Szczególny charakter okręgowych komend PP wynikał z faktu, że przy każdej z nich obligatoryjnie tworzone były urzędy Policji śledczej.